အိပ္မက္ မက္ရဲၾကသူမ်ား

(၁)
သူ႔အသက္ (၂၄)ႏွစ္
အသက္ ၁ဝႏွစ္မွာ မေတာ္တဆမႈနဲ႔ သူ႔လက္၂ဖက္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့တယ္။
အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွာ သူေရကူးစသင္တယ္။
အသက္ ၁၆ႏွစ္မွာ သူစာေရးစသင္တယ္။
အသက္ ၁၉ႏွစ္မွာ သူစႏၵားယားစတီးသင္တယ္။ လက္မရွိေတာ့ စႏၵားယားကို ေျခေထာက္နဲ႔ သူတီးသင္ခဲ့တယ္။ဆက္ေလွ်ာက္ပါ.. အနည္းဆံုးေတာ့ ငါ့မွာ လွပတဲ့ေျခတစ္စံုရွိေသးတယ္တဲ့...

လက္ႏွစ္ဖက္ ဆံုးရႈံးသြားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ လမ္းႏွစ္လမ္းပဲရွိခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းက ေသရင္ေသ မေသရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရွင္သန္ေနဖို႔ပါပဲ။ လုပ္ခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ စႏၵားယားကို လက္နဲ႔ပဲတီးရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မသတ္မွတ္ခဲ့ပါဘူး.....လို႔ သူက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဘဝကို အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သူ၊ လက္မရွိေပမယ့္ ေျခေထာက္နဲ႔ ဘဝကိုရဲရဲေရးခဲ့သူဟာ ပထမအႀကိမ္ Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ ပထမဆုကို ရခဲ့ရံုသာမက ေျခလက္အစံုရွိသူေတြကိုပါ ခြန္အားေတြေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။(၂)
သူ႔အသက္က (၁၈)ႏွစ္၊ သူ႔မွာ တစ္ေယာက္တည္းထီးထီးေနတဲ့ေရာဂါရွိၿပီး ဦးေႏွာက္လည္း သိပ္မဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ေဖေဖကို "ဆရာ" လို႔ သူေခၚခဲ့တယ္။ ဒိုင္လူႀကီးေတြက ဘာျဖစ္လို႔ အေဖကို ဆရာလို႔ေခၚသလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာေတြအမ်ားႀကီး သူသင္ေပးလို႔ပါတဲ့။ ပရိသတ္ႀကိဳက္တဲ့ ခုႏွစ္၊ လ၊ ရက္ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီေန႔ဟာ တနလာၤေန႔လား! အဂၤါေန႔လား! ဆိုတာကို တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကုန္ ေျပာတတ္သူဟာ အႏုပညာေက်ာင္းကိုတက္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တေယာကိုတစ္ဖက္ကဆဲြရင္း ေျခေထာက္က ဒရမ္တီးရင္း သူေကာင္းေကာင္းေျဖေဖ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ ဆုမရခဲ့ေပမယ့္ ပရိသတ္နဲ႔ဒိုင္လူႀကီးရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ သူရဲ႕အၿပံဳးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၃)
သူက အသက္(၅၅)ႏွစ္ရွိတဲ့ ေစ်းသည္တစ္ဦးပါ။ ေစ်းထဲမွာေစ်းေရာင္းရင္း ဘဝကိုရုန္းကန္ေနသူဆိုေပမယ့္ သူဟာအၿမဲၿပံဳးရႊင္ေနသူျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ေနတဲ့ ဟင္းသီး၊ ဟင္းရြက္၊ အသားငါးနာမည္ေတြကို Luciano Pavarottiရဲ႕နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲ စာသားေတြထည့္ၿပီး သံျမင့္သူဆိုခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္အဆိုက်င့္၊ ကိုယ္တိုင္သီခ်င္းစပ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သီခ်င္းဆိုတာကိုႏွစ္သက္တဲ့ သူ႔အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္.. ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ ဒုတိယဆုကို သူေအာင္ျမင္စြာ ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

(၄)
သူက အသက္(၃ဝ)ႏွစ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးပါ။ ေက်ာင္းသား(၇၆)ေယာက္ရွိတဲ့ ေတာရြာတစ္ရြာက ေက်ာင္းဆရာျဖစ္တယ္။ Talent ၿပိဳင္ပဲြကို သူဝင္ၿပိဳင္တာဟာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ပါတဲ့။
"ငါ့ကို မီးတေဆာင္ေပးပါ.... ဒီေအးစက္မႈကို ေႏြးေထြးဖို႔
ငါ့ကို သတိၱတခ်ဳိ႕ေပးပါ......ဒီအေမွာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔
ငါ့ကို ႀက့ံခိုင္မႈတခ်ဳိ႕ေပးပါ...... ဒီလမ္းကို အဆံုးထိေလွ်ာက္ဖို႔
ငါ့ကို အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ေပးပါ..... ဒီလက္ရွိဘဝက ရုန္းထြက္ဖို႔"

သူကိုယ္တိုင္ေရးဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကစာသားလိုပဲ သူ႔သီခ်င္းေတြကိုေရာင္းၿပီး ေရာင္းရေငြနဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းကေက်ာင္းသားေတြကို အာဟာရျဖစ္ေစတဲ့ အသားငါးေတြ ပိုဝယ္ေကၽြးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ သူဟာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘာလခမွမယူဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို အခမဲ့ပညာသင္ေပးေနသူျဖစ္တယ္။ Talentၿပိဳင္ပဲြကို ဝင္ၿပိဳင္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာလည္း ဒီေက်ာင္းသားေတြအတြက္ပါလို႔ သူေျပာခဲ့ပါတယ္။

(၅)
သူ႔အသက္က(၃၇)ႏွစ္ပါ။ သူဟာ ပန္းကန္ေဆး အလုပ္သမားတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔ကို အလုပ္ခ်ိန္(၁၂)ၾကာျမင့္ၿပီး ပန္းကန္အလံုးေရ ၆ေထာင္က ၇ေထာင္ၾကားေဆးရသတဲ့။ သူ႔စိတ္ကူးအိပ္မက္က အိမ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးဝယ္ဖို႔ပါတဲ့။ သူဟာ စင္ေပၚမွာ သူ႔အလုပ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္မရွိ ပရိသတ္ေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ သူဆုမရခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့စိတ္က လူတိုင္းကိုကူးစက္ခဲ့ပါတယ္။

(၆)
သူက အသက္(၁၈)ႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ အႏိုင္က်င့္တာကိုခံရလို႔ အခန္းေထာင့္မွာ ပုန္းေနတတ္သူျဖစ္တယ္။ ထီးထီးေနတတ္တဲ့ ေရာဂါရွိၿပီး သူ႔မွာသူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိပါဘူး။ ၁ဝႏွစ္အရြယ္မွာ ကစားစရာတစ္ခုကို ႏွစ္သက္ရာကေန သူ႔ဘဝတစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကစားစရာကိုပဲ သူဇဲြရွိရွိ အခုအသက္အရြယ္ထိ က်င့္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ဇဲြလံု႔လေၾကာင့္၊ ပရိသတ္ရဲ႕အားေပးမႈေၾကာင့္ သူဟာလူရာဝင္ခဲ့ပါတယ္။ တတိယအႀကိမ္Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ ဒုတိယဆုအျပင္ ပရိသတ္အႏွစ္သက္ဆံုးဆုကိုလည္း သူရခဲ့တယ္။

(၇)
သူတို႔အသက္က (၆၅)ႏွစ္နဲ႔(၅၅)ႏွစ္ပါ။ အက,ကတာကို သူတို႔ဝါသနာပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာေရးအတြက္၊ စိတ္ဓာတ္က်န္းမာေရးအတြက္ အားလပ္ရက္တိုင္းမွာ အကကို သူတို႔ေလ့က်င့္ရင္း Talentၿပိဳင္ပဲြကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြ ကန္႔ကြက္တဲ့ၾကားက၊ တားျမစ္တဲ့ၾကားက သူတို႔အိပ္မက္ကို သူတို႔ရြက္လႊင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္ထိ စင္ေပၚေရာက္တဲ့အထိ သူတို႔သြက္သြက္လက္လက္ ကခုန္ႏိုင္တာဟာလဲ သူတို႔ရဲ႕ႀကံ့ခိုင္တဲ့အိပ္မက္နဲ႔၊ သူတို႔ရဲ႕ ႀကံ့ခိုင္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

(၈)
သူက အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္ လယ္သမားမိသားစုက ေပါက္ဖြားလာသူတစ္ဦးပါ။ ေမြးကတည္းက ညာလက္ဖဝါး ပါမလာခဲ့ပါဘူး။ သူငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ဒီလိုမျပည့္စံုျခင္းက သူ႔ကိုသိမ္ငယ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အိပ္မက္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအိပ္မက္က စႏၵားရားပညာသည္တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။

စႏၵားရားက သူ႔ဘဝကို ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္၊ သူ႔ကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ အားေတြေပးခဲ့ပါတယ္လို႔ သူကေျပာခဲ့တယ္။ Talentၿပိဳင္ပဲြကို သူဝင္ၿပိဳင္ၿပီး မျပည့္စံုတဲ့လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ဳိသာတဲ့စႏၵားရားသံကို သူတီးခတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပိဳင္ပဲြမွာ ဒိုင္လူႀကီးက "သမီးရဲ႕ကံမေကာင္းျခင္း (လက္မရွိတဲ့ ကံမေကာင္းျခင္း)ကို ပရိသတ္သိေအာင္ ေျပာျပႏိုင္မလား" လို႔ဆိုေတာ့ သူကံမေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဘုရားသခင္က သူ႔ကိုအေကာင္းဆံုးလက္တစ္စံု ေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့...


ဒါေတြက ကၽြန္မအားလပ္ခ်ိန္ youtubeမွာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုကလစ္တခ်ဳိ႕ပါ။ China's Got Talentက တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုတခ်ဳိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီၿပိဳင္ပဲြက ကၽြန္မႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေတြကို Facebookမွာ မွ်ေဝခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ friend listထဲပါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိ အသိေပးပါတယ္။ လူေတြ(ျမန္မာေတြ)က ဒီတရုတ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ဒီေလာက္မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေနခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ FBမွာ တရုတ္အစီအစဥ္ကို တင္ေနရေသးသလဲတဲ့... စာေရးသူနဲ႔စာဖတ္သူၾကားမွာ ၿငိဳျငင္စရာေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါတဲ့။

သူ႔ေစတနာကို ကၽြန္မနားလည္ပါတယ္။ တရုတ္စာေတြကို ကၽြန္မဘာသာျပန္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာသာျပန္တဲ့စာေတြထဲမွာ လူမ်ဳိးေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရးေတြ မပါခဲ့ပါဘူး။ လူေတြကို ကၽြန္မမွ်ေဝခ်င္တာက စိတ္ဓာတ္တစ္ခု၊ အင္အားတစ္ခု၊ ေဖးမကူညီမႈတစ္ခု၊ ႀကံ့ခိုင္မႈတစ္ခု၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ..ေတြပါ။Talentၿပိဳင္ပဲြမွာ ၿပိဳင္ပဲြဝင္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို မလြတ္စတမ္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ၿပိဳင္ပဲြေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖတ္သန္း၊ ဒိုင္လူႀကီးနဲ႔ ပရိတ္သတ္ကေပးတဲ့ အမွတ္ေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရယူလို႔ စတိတ္စင္ေသးေသးေလးကေန စတိတ္စင္စင္ႀကီးႀကီးအထိ တက္လွမ္းၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြကို စြတ္ခူးခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မတို႔လူတိုင္းမွာလည္း အိပ္မက္ေတြရွိတယ္။ အိပ္မက္ကိုမလြတ္စတမ္း ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္သူေတြရွိသလို၊ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း ေပ်ာက္ေနသူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ လမ္းတဝက္မွာ အားျပတ္ေနသူေတြလည္းရွိသလို သူတစ္ပါး ပါးစပ္ဖ်ားမွာ အိပ္မက္ေပ်ာက္သြားသူေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းေပ်ာက္သူ၊ အားျပတ္သူေတြ လိုအပ္ေနတာက အားေပးမႈ၊ ေဖးမမႈ၊ ႀကံ့ခိုင္တဲ့စိတ္ဓာတ္ပါ။ အဲဒီခြန္အား၊ အဲဒီႀကံ့ခိုင္မႈေတြက ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝစတိတ္စင္ေပၚကိုေရာက္ဖို႔ အခက္အခဲေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္ျဖတ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုခဲ့ရင္ ...... ကၽြန္မကို ဆက္မွ်ေဝခြင့္ေပးပါ....